Onbeantwoorde vragen

 

 

Heerlijk vond ik het als kind om stilletjes met mijn zachte potlood laag over laag arcerend te ontdekken wat er verborgen ging in mijn toverkrasblok. En nog steeds zoek ik met strakke lijnen en vlakken, laag over laag naar de herbeleving van dit gelukzalig ogenblik. 

 

Het werken in mijn atelier levert ongrijpbare momenten van innerlijk bewustzijn. Emoties gaan in dialoog en worden tastbaar waarbij verlies mijn ziel opent om volkomen stil te kunnen zijn. Een diepgeworteld gevoel van verbondenheid brengt me over de grens van het leven naar een oase van rust en kalmte. Daar zie, hoor, ruik, proef en voel ik de zwarte mystiek van diepgrijze schaduw lopend over een muur van witte puurheid. 

 

In nachtelijke uren of lopend door de ochtendschemer ontstaan vaak de eerste poëtische gedachten die leiden naar een nieuw project. Het pad naar een gebalanceerde minimalistische compositie zorgt enerzijds voor vertwijfeling maar voelt anderzijds zo vertrouwd. Verbeten blijf ik zoeken naar de perfecte verbinding tussen geometrisch en monochroom werk in het platte vlak. Sommige vragen keren alsmaar terug. Welke plek geef ik mijn drager in het proces? Welke composities zijn het meest passend bij mijn verhaal, statisch of dynamisch? Welke dunne lagen olieverf benaderen, na een geduldig droogproces, het dichtst de diepte van stille leegte? Welke gradaties zwart en grijs doorgronden dat ene sprankje verloren hoop? Welke lijnen verenigen de donkere verlaten vlakken tot een sterk bevrijdend geheel? 

 

Het zijn de onbeantwoorde vragen die me blijven triggeren en uitdagen.

 

 

Yvonne Willemse, 2022

 


 

Stille leegte

 

 

Begrensde ruimtes spelend met invallend licht en schaduw intrigeren me van jongs af aan. Opgegroeid met het uitzicht op de contouren van de basiliek van Oudenbosch vormt dit romaanse bouwwerk het fundament van mijn familiegeschiedenis. Als de klokken luiden komen herinneringen boven. Aan de kille donkere verlatenheid in de basiliek, aan vaders liefdevolle gebaar met het collectemuntje, aan moeders boeiende vertellingen over haar jeugd in de duistere kloostergangen en aan het mogen voelen van mijn kleine zusjes hand in haar allerlaatste momenten. Het gemis maar tegelijk een warm gevoel van verbondenheid is dan daar.

 

 

Tot ik in 2007 de muurtekening Scribbles #1239 van Sol LeWitt zie, is schrijven van teksten mijn manier om persoonlijke gebeurtenissen een plek te geven. Dit minimalistisch werk geeft me onverwacht een intens gevoel van tijdloosheid. Het is deze nabijheid die ik zoek. De kracht van stille leegte en rust waarbij zonder vertroebeling van het beeld de schoonheid van de eenvoud primeert. Als ik eind 2015 mijn zorgtaak in het leven met een afgerond gevoel kan loslaten, geeft me dit letterlijk en figuurlijk de ruimte voor een niet meer weg te denken vrijheid en bezieling voor de beeldende kunst.

 

 

Een nieuw project start langzaam op in mijn hoofd. Een korte tekst leidt tot een kleine constructie of ruimtelijke opstelling refererend naar mensen die me na aan het hart liggen. Met een lichtbron op het object gericht, zoek ik met potlood en papier naar composities in het platte vlak. Mijn ordening van beeldelementen lijkt misschien volgens mathematische regels bepaald maar het tegendeel is waar. Ik ga af op mijn gevoel om een boeiende vlakverdeling te creëren. De ene keer is het een gebroken schaduw, de andere keer een weinig opvallend foutje in de constructie om tot de invalshoek te komen die ik nodig heb. Vanuit de ene collage ontstaat een volgende, door een kleine variatie of door het  toeval niet te schuwen. Graag toon ik een denkbeeldige as die een beheerst evenwicht uitstraalt of laat juist voor meer spanning een afwijking van de rechte lijn toe. Na herhaaldelijk kijken, schuiven, weglaten, twijfelen en aanpassen volgt de keuze welke composities in aanmerking komen voor verdere uitwerking.  

 

 

Naast schilderen op berken multiplex maak ik werken op papier waarbij ik het formaat van mijn werk graag symbolisch bepaal met een voorkeur  voor vier gelijke zijdes. Of het nu olieverf- of tekenwerk betreft steeds breng ik de strakke geometrische vlakken in vele dunne lagen pigment aan waarbij ik er naar streef de oppervlaktestructuur fragiel te laten ogen. Een bewuste keuze voor soberheid qua kleur voelt niet als een beperking maar maakt voor mij juist zoveel meer zichtbaar. Wit tegenover zwart, als het licht en haar schaduw. Zwart en donkere grijstonen voor de sereniteit. Mat tegenover een lichte glans om een dieptesuggestie te creëren. Mijn persoonlijk relaas bepaalt de combinatie van media en verschuilt zich vervolgens achter mijn stringente structuur van werken.

 

 

Yvonne Willemse, 2020